Terug in Bocas del Toro!

Lieve iedereen,

De cirkel is rond! We zijn weer terug op de plaats waar we ons avontuur begonnen zijn: Bocas del Toro. Het lijkt misschien raar om in één reis, twee keer naar dezelfde plaats te gaan. We hebben er vijf weken gezeten en dan heb je alles wel gezien, zou je zeggen. Maar Bocas is voor ons niet alleen maar een mooie eilandengroep. Na zo'n tijd van bus in bus uit, tas op en af, elke paar dagen een ander dorp en in een ander bed en heel veel vieze kleding zonder kans om te wassen, is Bocas voor ons een beetje een thuis geworden. We kennen er bijna alles en iedereen en kunnen door de troep en choas die ook aanwezig is, heen kijken. Hier kunnen we even op adem komen (en kleding wassen) voor de laatste etappe van onze reis. Veel mensen die we onderweg spraken over Bocas del Toro, waren niet zo positief. En daar kunnen wij ze gelijk in geven: het is er vies. En druk. Maar voor de mooiste plekjes moet je gewoon even zoeken. Vandaar dat we terug zijn. 

Sinds we begin januari van de boot van Bocas naar het vaste land stapten, hebben we zo ontzettend veel gezien en gedaan, dat we samen drie paar teenslippers versleten hebben. Dure bezigheid. Gelukkig bestaan hier bussen. Elk ritje van A naar B was met de 'lokale bus'. Dat wil zeggen: geen vooraf geboekte toeristenminivan die je direct naar bestemming brengt, maar gewoon zoals iedereen hier dat doet: met de bus. Niet altijd even comfortabel, wel altijd even goedkoop. In Panama was het het makkelijkste: er gaat altijd een bus in de richting die jij op moet en het enige dat je hoeft te doen is de bestemming aflezen van de voorruit en bij de juiste bus je hand opsteken. Tickets bestaan niet, en de conducteur rekent bij iedere toerist gewoon een dollar extra. Simpel. Costa Rica vergde wat meer planning: er zijn busschema's en ze stoppen niet zomaar overal. Of wel? Dat weten we nog steeds niet. Meestal koop je een ticket op het busstation, maar soms reken je af bij het instappen. Het zijn mooie bussen, en met een beetje mazzel heb je airconditioning. Als je pech hebt zit je 10 uur met je voeten omhoog omdat er kakkerlakken over de vloer lopen. Je kan nou eenmaal niet alles hebben.

Nicaragua vonden we het meest chaotisch van allemaal. Maar ook het goedkoopst: je kan van oost naar west voor nog geen 5 dollar. Het zijn oude Amerikaanse schoolbussen, geverfd in allerlei mooie kleuren en beplakt met vooral godsdienstige stickers. De bankjes vallen van ellende uit elkaar en meer dan eens kwam het voor dat de bus oververhit was of er gewoon mee kapte. Je met vijf personen op een tweepersoonsbankje persen is heel normaal, net als borstvoeding geven in een overvolle bus. Busstations bestaan niet: hij stopt op de lokale markt. Of soms toch wel, en dan kom je er bij het instappen pas achter dat je ergens om de hoek tickets had moeten kopen. Één keer hebben we een heel dorp af moeten struinen op zoek naar de vrouw die de boottickets voor de volgende dag verkocht. We werden van het kastje naar de muur gestuurd tot we uiteindelijk bij een restaurantje ergens onze naam op konden schrijven: dat was de reservering. Ritjes kunnen eindeloos lang duren omdat de bus letterlijk op iedere hoek stopt om iemand erin of eruit te laten. Dan heb je ook nog de (forse) verkoopsters die zich luidkeels langs de stoeltjes en mensen wringen om quesillas, enchiladas, platanos of plastic bordjes pollo con arroz aan te prijzen. Waarvan de verpakking na het consumeren uit het raampje wordt geflikkerd. Hele bermen liggen vol met plastic zakjes, rietjes, bordjes en andere troep.
Een grote chaos dus, waarvan het grote voordeel was dat er altijd wel iets geregeld kon worden.  

Als mensen in Costa Rica horen dat we een rondreis maken in Midden-Amerika, vragen ze vaak welk land 'el mejor' (de beste) is. Moeilijke vraag, want ze willen waarschijnlijk Costa Rica als antwoord. En eerlijk is eerlijk: Costa Rica is wat natuur betreft het mooiste land dat we ooit gezien hebben. Overal is het groen en de jungle loopt door totdat het gestopt wordt door de zee. Aan aapjes geen gebrek, al hadden we daar wel even geduld voor nodig. Nicaragua vonden we echter het meest bijzondere land. De steden Granada en Leon zijn heel mooi, maar het leukste is dat de mensen gewoon hun gang gaan, wel of geen toeristen in de buurt. Je draait als toerist gewoon mee in de wereld van Nicaragua (ookal werden we soms wel een beetje aangestaard als we weer eens de enige westerling 'in town' waren). Dat maakte het contact met de mensen heel oprecht. Ze zijn heel erg aardig, maar niet extra vriendelijk omdat je toerist bent die tevreden gehouden moet worden. Ze doen vriendelijk omdat jij ook vriendelijk doet.

Panama ligt er eigenlijk een beetje tussenin: de jungle is heel erg mooi en overal is het groen. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Het toerisme is al vrij ver ontwikkeld, maar er zijn nog geen reisgroepen van 50 man die na een paar foto's weer gauw de geairconditioneerde bus in vluchten. In elk geval hebben wij ze niet gezien. 

Ondertussen hebben we stiekem ook allebei wel weer zin om thuis te zijn! Koken op meer dan 1 pitje, van een schoon bord eten, een warme douche nemen, buikpijn hebben zonder de angst van een vette voedselvergiftiging, een vest aandoen omdat het fris is, de kamer niet meer hoeven te ontdoen van insecten, schone kleding dragen, voetbal kijken op zondagavond, maar bovenal kijken we uit naar het weerzien van familie en vrienden. Want we missen jullie ondertussen best wel.
Maar we kunnen nu ook al dingen bedenken die we in Nederland zouden gaan missen: het geluid van de jungle, mooie uitzichten, de zon en de zonsondergangen, de relaxte sfeer, het strand en de warme zee, de vrijheid om te gaan en staan waar we willen, het dragen van teenslippers, de spotgoedkope Coca Colaatjes in Nicaragua, Balboa bier in Panama en niet te vergeten: het elke nacht aanwezige geluid van de (haperende) ventilator. 
 
Maar voordat wij die dingen gaan missen, hebben we nog een paar weken te gaan! Dus, als wij onze kleding hebben gewassen en onze Bocas-vrienden voor de laatste keer gedag hebben gezegd, reizen we langzaamaan richting Panama City. We hebben nog ongeveer 2 a 3 weken voordat daar onze vlucht naar Cuba vertrekt! Op onze 'wish-list' staat in ieder geval nog Kuna Yala, een archipellago in de Caraibische zee. We hebben helaas de Corn Islands in Nicaragua moeten overslaan, maar hopelijk maken deze tropische, onbewoonde eilandjes in een kristalheldere zee dit goed! 

Zoals altijd verandert ons reisplan 100 keer in een week, maar we houden jullie op de hoogte!

Hasta luego y muchos besos,
Tom y Simone